چشمش به راه بود و شبی پُر ستاره داشت            رویش به ماه بود و غمی بی‌شماره داشت

از آه جانـگـداز، گـلـویـش گـرفـتـه بـود            از داغ روی داغ دلی پُر شراره داشت

هربار تـازیـانـه به سویـش اشاره کـرد            دستش به سمت نـیزۀ سـقا اشاره داشت

وقتی که خورد روی زمین دست بسته بود            پایش برهنه بود و زمین سنگ خاره داشت

بـابـا که بود قـسـمت او گـوشـواره بـود            بابا که رفت دختر او گوش پاره داشت

سر تا رسیـد قصۀ دخـتـر به سر رسیـد            بـابـا بـرای غـصـۀ او راه چـاره داشت